من می نویسم
زندگی بر لبان من مهر خاموشی زد و اکنون تنها انگشتانم توان چکاندن آخرین لکه های احساس را بر حجم سفید کاغذ دارند...من می نویسم
زندگی بر لبان من مهر خاموشی زد و اکنون تنها انگشتانم توان چکاندن آخرین لکه های احساس را بر حجم سفید کاغذ دارند...
من
و تو
و صداهای سنگین
و آدمانی خیره به من و تو
و لبخندهای تو که بهانه شروع عشق بود!
...
..
.
من
بی تو
و در ودیواری که احاطه ام کرده اند
و صدای لایت موزیک
و ...
اندیشه تو
فکر مادر
حس حجیم زن بودن
...
تغییر کرده ام
آنقدر زیاد که خودم هم آن را احساس می کنم....
پ.ن 1 : فرصتی نیست ، با وجود اینکه یک سال است برای بودن در جایی که بشه بهش گفت " خونه من! " لحظه شماری می کردم ، می خوام این آخرین روزها زیر هجوم گرما منبسط شوند .
پ.ن 2 : فاصله ها بدجوری سر به سرم میذارند ،حوصله شان را ندارم!
پ.ن 3 : باز هم چیزی را می خواهم که امکانش میسر نیست ....، می خواهم تنها باشم.
پ.ن 4: قرار است این روزها خاطره شوند؟!
پ.ن 5: این لباس سپید عروس عجیب به من می آید، لباس سپید مرگ را ، نمی دانم!!!
پ.ن ۶: امسال هم ارشد قبول نشدم.
خدااااااااااااا
دعاهایم
زیر حجم سنگین این جو زمینی محبوس شده اند
و راهی برای بالا رفتن نمی یابند
...
..
.
خدایا !
صدایم را می شنوی؟
رو به سقوط
رو به سرپایینی که حرکت می کنی
گامهایت ناخواسته شتاب می گیرند!
پ.ن۱: هفته پیش وبلاگم دو ساله شد!